Het Nederlands Film Festival is alweer 5 dagen aan de gang.  Afgelopen vrijdag begaf ik me vol goede moed richting de Domstad om me onder te dompelen in een dagje ‘meebeleven ‘ in de vorm van preview documentaires.

Bij de derde film die ik gek genoeg voor de tweede keer zag en daarmee een review werd, leek ik me meer geraakt te voelen, de pijn kwam een soort van binnenuit. maar al snel merkte ik dat ik zelf letterlijk pijn voelde die meteen in heftigheid toenam .

Tijdens de plaspauze begaf ik me naar het station- ik was er echt binnen 10 minuten. ik pakte mn watertje, gooide 2 paracetamols , 1 maagbeschermer , 1 Celebrex en een Abstral naar binnen.

Mn reactievermogen begon af te nemen zodra we station Amsterdam binnenreden. In de bonbonwinkel op de Haarlemmerstraat snapte de verkoopster niet wat ik wilde- terwijl ik gewoon vroeg hoeveel bonbons er in de grootste doos konden die ze daar hadden staan.Ze zei dat die doos alleen voor de truffels bestemd waren. Daardoor raakte ik zo van slag dat ik de winkel uitliep, bijna van links onder een scooter kwam en van rechts onder een bakfiets en een Canta. But hey, I’m not a tourist I live here, dus snel stapte ik weer op mn eigen fietsje.

Vanochtend zat ik kant en klaar om weer naar Utrecht te gaan. Maar ik voelde nog steeds pijn op de achtergrond en ik voelde me te moe.

 Het lukt me gewoon even niet meer. ik merk dat ik nergens meer zin in heb en werken is ook teveel. Door de pijn voel ik me zo ellendig …  ik was de hele tijd bezig om het om te draaien. dat is me een tijdje  best redelijk gelukt,  maar ik voel  dat het slechter met me gaat.   en dat maakt me heel somber.    

Ik laat het nu maar even zo . ik voel me even te moe om het om te keren.