Eerlijk is eerlijk: de pepers zijn rood geworden.

Vandaag zou ik de hele dag niets doen had ik mezelf beloofd, behalve op zoek gaan naar een recept om sambal te maken. Dus begin ik het receptenschriftje van mijn moeder door te bladeren.
Helaas zit er geen index in en zie ik soms wel vier variaties op een gerecht; elk met de signatuur van een inmiddels overleden tante.

Bij elke versie komt de herinnering aan desbetreffende tante ook weer naar boven. Aan familiebezoeken, logeerpartijen, verjaardagsfeestjes. en eten, ja vooral veel eten. en een tijd die niet meer bestaat. Een tijd die samen met die overleden mensen gevangen zit in dat receptenschriftje.
Ik blader door appeltaart, bami soep, rendang, nasi goreng maar vind geen enkel recept voor sambal.

Inmiddels is het alweer donker buiten.

Zodra alle pepers rood zijn ga ik gewoon mijn eigen sambal maken en het recept opschrijven. En die zet ik in dit blog.