Het is zonnig deze laatste maandag in september .  Mijn hoofd voelt ‘wattig’. Een beetje als verdoofd door van alles en nog wat. tenzij dit het effect is van de wietolie van Jacob Hooy. Sinds een paar weken legaal verkrijgbaar bij drogist en aanverwante zaken. Maar niet meenemen naar het buitenland hoor, dat kan dan weer niet. En zeker niet naar Amerika. Als ze het vinden dan blijven ze erin. En jij ook, maar dan in jail.

Enfin- dus zonnig en wattig. Ik besef dat er ruim twee maanden verstreken zijn sinds mijn laatste bericht. Twee maanden. Een gat in de werkelijkheid gevuld met verlies, verdriet onmacht en pijn. Lichamelijke pijn door de bijwerkingen van de medicijnen. Vermoeidheid blijft. Pijn in spieren, gewrichten waardoor opstaan moeilijk is en bewegen pijnlijk. In pannen roeren is zwaar en een deksel opendraaien gaat vaak niet. Geestelijke pijn door onaangekondigde lichamelijke beperkingen. Is dit een aankondiging van het einde?

De groene pepers aan het plantje op het balkon zijn al weken groen. Ik geloof niet meer dat ze ooit nog rood worden.