Ik heb het een soort van druk. Werken aan 3 projecten tegelijk. Dat vergt wat time management. Hoewel dat eigenlijk het probleem niet is.

Het probleem is dat ik 24/7 ziek ben. En de laatste maanden heb ik daar toch zo’n 13/7 last van. Van die overige 11 uur slaap ik er ongeveer 8. Dus effectief 3 hele uren op een dag kan ik wel mee. Kan ik ook iets doen. Maar niet meer dan 1 activiteit op 1 dag. Dus eigenlijk ook niet douchen, aankleden of eten. Ook geen eten koken of boodschappen doen . Maar die neem ik toch mee in die uurtjes bv op de terugweg naar huis van een afspraak.

Eenmaal thuis stort ik in. Of terwijl ik aan het koken ben.

Of ik val in slaap,middenin een spannende aflevering van Luther.

Voor degenen die Luther niet kennen: Het is een Britse misdaadserie met als hoofdpersonage inspecteur John Luther. Een inspecteur die door zijn nogal gecompliceerde relaties met mensen zn eigen leven nog ingewikkelder maakt en waardoor zijn baan, zijn leven en dat van anderen meer dan eens op het spel komen te staan. Tel daar zijn onorthodoxe werkwijze bij op en je hebt een misdaadserie waarbij je als kijker elke aflevering opnieuw wilt weten hoe Luther het er persoonlijk van afbrengt. De slachtoffers en moordenaars verdwijnen op subtiele wijze naar de achtergrond. Als kijker denk je steeds dat het bureau in Londen waar Luther werkt echt veel te klein is voor iemand als hij. Of hij te groot voor het bureau.

Elke dag wil ik weten hoe het met Luther gaat, de man met een goed hart die elke dag opnieuw onverschrokken de wereld van de misdaad tegemoet treedt maar zichzelf tegelijkertijd ongewild vastdraait in zn eigen door misdaad doorspekte leven.

En deze werelden matchen nou eenmaal niet. Ik identificeer mezelf graag met hem. Soms voel ik me Luther, in zn goede momenten en zn slechte momenten. Alleen ben ik Luther in slow motion. Slechts in de herhaling kun je mijn handeling en het resultaat zien.

Real time meebewegen in dit leven is verdomd lastig als je je dag begint met 10-0 achterstand. Kan ook niet meer revancheren al zit ik continu in blessuretijd. Mn hoofd gaat tot nog toe sneller dan mn lichaam.Sprintjes trekken kan-ie maar dat is tegelijkertijd ook vermoeiend.

Luther is nooit moe- althans hij heeft zoveel veerkracht dat hij niet te stoppen lijkt.

Denk dat ik Gi’s verjaardag overmorgen nog wel haal.