Ik ben er weer.Terug in Niemandsland. Waar het donker is en je alleen maar rechtdoor kan. Maar af en toe kan ik ook nog naar boven kijken, zie ik toch een beetje licht. Daar trek ik me dan aan op .

Rondlopend in de ijzige kou in Brussel, tussen de zwervers, hosselaars, bedelaars besef ik ineens hoe grimmig het hier is. Grauw en grijs , vervallen gebouwen, armoede. Ook een soort Niemandsland. Ik loop, want lopen is goed voor mn ‘bewegingsapparaat’ in fysio lingo.

Maar ik word doodmoe van al dat lopen en ga in een koffietentje bij een metro ingang zitten. De mensen die er werken zijn aardig- verstaan mn middelbare school Frans. Een beetje gemompel erbij maakt me kennelijk al snel ‘iemand van hier’.

Boven mn latte (drink ik anders echt nooit) mijmer ik over toen ik precies een jaar geleden ook in Brussel was op een congres ,georganiseerd door dezelfde organisatie maar met een ander topic. Ik liep mn benen uit mn lijf, woonde alle lezingen bij en ging daarna nog met Antoon langs leuke plekken, restaurantjes, koffietentjes. Ging allemaal nog redelijk.

Nu gaat alles minder redelijk: kost opstaan, douchen en aankleden veel energie. Kost eten maken en opeten nog meer energie.

Ik hang boven mn latte en wil niet nadenken over het weer naar buiten moeten als-ie op is. Net zo min als ik wil nadenken over wat iedereen gaat doen als ik dood en begraven ben (gecremeerd in mijn geval maar ik vind dood en begraven een mooiere uitdrukking).

Als ik straks dood ben krijgt iedereen de tijd om daarvan bij te komen.

Behalve ik.

En dat vind ik zuur, zo zuur.