Per e-mail vernam ik het overlijden van T. met wie ik eind 2015 bevriend raakte in San Antonio.
We bezochten daar het grootste congres ter wereld m.b.t. borstkankeronderzoek.
Deelgenoten waren we en hadden aan een half woord genoeg. Een prettig, rustig en vertrouwd contact.
Temidden van de (ver)hitte discussies na presentaties van onderzoeksresultaten spraken wij over leven en dood en de tijd daartussenin. Hoe kun je die zo zinvol mogelijk invullen?
Jezelf voorzien van informatie en die doorgeven aan anderen. Anderen zoals wij. Want wij zijn net zoals (die) anderen. Maar meer nog: wij zijn toch net als iedereen? Wij zijn toch ook gewoon mensen?
Je vroeg me of ik je wilde helpen bij je plan om een conferentie te organiseren in Maastricht voor mensen met uitgezaaide borstkanker. Natuurlijk wilde ik dat.
Een maand of 3 geleden zagen we elkaar nog en zei je dat je rond de zomer contact met me zou opnemen. Helaas deed je mede organisator dat.
Op 28 oktober ben ik graag een van de 5 sprekers en zal ik praten over ‘Redenen om aan studies deel te nemen of er van af te zien.’
Al moet ik er kruipend naartoe.
Dag T. rust zacht.
De wachtkamer 
Lieve Judith, we hebben het er nooit over maar ik lees je blogjes wel. Ik ben er altijd stil van….het geeft altijd stof tot nadenken. Ik weet nooit of en hoe ik moet reageren. Vaak denk ik dat jij meer in het leven staat dan wie dan ook. Je bent zo dapper. Vandaag dacht ik; ik moet reageren, want het is zo gek dat ik het lees maar er nooit iets van zeg en dat komt alleen door mijn eigen onhandigheid en onzekerheid. Dus: dag lieve vriendin, ben zo blij met jouw en ben zo trots op je! XXX Carla
LikeLike