Vorige week donderdag was er nog een leuk eindexamenfeestje van L. met friet, kroketten, bubbles en zowat al mijn ‘All time favourites’ werden aangereikt door de held van de avond: de DJ.

Vrijdagochtend werd ik wakkergemaakt door een oude bekende: (zenuw) pijn in mn rug. Dat was weer een helse 24 uurs pijnmarathon die ook niet te temperen viel met morfine. Nauwelijks eten, niet slapen.  Niet zitten, niet liggen. Alleen pijn.

Zondag is de pijnaanval voorbij maar heb ik nog de hele dag pijn en voelt mn rug alsof ik ongetraind een marathon gelopen heb.                                                   Vermoeidheid sleep ik die dag mee als een ball and chain die ik angstvallig verborgen probeer te houden voor de rest van mijn verjaardagsgezelschap.             Het is een fijne dag waarvan ik niet had gedacht dat ik die nog zou beleven.

Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat ik begreep dat mijn tijd op aarde beperkt zou zijn en ik nu alweer twee jaar langer leef dan gemiddeld in een dergelijke situatie.

Hoera?