Vandaag ben ik wakker geworden in een omgeving die mij vaag bekend voor komt. Ik voel me niet zieker, niet beter, niet slechter- maar ik zit in Niemandsland.
In Niemandsland ben je vrij, vogelvrij.
Je loopt en je loopt, en er is geen horizon te bekennen.
De weg is daar even breed als hij lang is.
Je mag er zolang over doen als je kunt; je mag onderweg stoppen en even rondkijken.
Maar er valt niets te zien, dus kun je maar beter verder lopen zolang dat nog gaat.
Niemandsland duurt zolang als nodig is, met af en toe een zijweggetje,
maar meestal zijn dat valstrikken.
Morgen de uitslag van de scan.