Het is 09:05 op 1 januari 2018. Teveel gebeurd om op te noemen de afgelopen vier maanden maar dieptepunt was dat een dag voor Kerst alle bloed uit mn lichaam trok, ik ijskoud werd, 39,7 graden koorts had en zo vermoeid dat ik niet kon opstaan van de bank.

Diezelfde middag kwam een arts langs van de huisartsenpost, samen met nog iemamd om mij te checken. Omdat ik op de bank lag en dus mijn perspectief anders was, zag ik niet meteen wie de arts bij zich had. Hij stond in mijn dode hoek en bleef rechtop staan met een soort rugzak om- het was in elk geval iemand in een soort overall met stevige schoenen en klaar voor actie. ‘Ghostbuster of militair’ was het eerste dat door mn hoofd schoot.Maar al snel herkende ik het blauw gele van zn uniform als dat van een ambulancebroeder. Dus met mijn brein zat het wel goed- alleen mn lichaam had me in de steek gelaten.

De arts kon niets vinden en niet verklaren waarom er gebeurde wat er gebeurde. Intussen had ik nog steeds koorts, hevige diarree en was oververmoeid.

Ondanks dit alles stond ik op Eerste Kerstdag toch te sjoelen en was het fijn om samen met Gi, Mo en Antoon te zijn. Op Derde Kerstdag ging het weer wat beter, was de koorts gezakt en gingen we toch nog even uitwaaien op het strand van Rockanje.De vermoeidheid bleef me achtervolgen.

Het deed me denken aan de draaidag op 16 december 2017 j.l., waarbij ik in een nabijgelegen lunchroom de batterijen van de camera mocht opladen.

Binnen 20 minuten viel daar 3x de stroom uit. De acculader met 6 batterijen trok teveel stroom. Zeker twee van de zes batterijen bleken sowieso niet echt meer oplaadbaar te zijn.