Vandaag is dag drie van het festival.
Ik zag er enorm tegenop, maar de kop is eraf en ligt ergens achter de schutting van het bouwterrein recht tegenover de festival locatie.
In al die festivaljaren heb ik ervaren dat het dan maar om een paar dingen gaat: aandacht geven aan mensen, brandjes blussen en beschouwen.
Dat laatste was er altijd al maar heeft nu de hoofdrol.

Het is volgens mij heel lang gelukt om niets over mijn ziek zijn te zeggen tegen mensen die ik uit de industrie ken, waar ik mee gewerkt heb.
Maar een sms bericht vanochtend van iemand die tijdens de opening had gehoord dat ik ziek ben, stelde (over) hartelijke begroetingen van allerlei ex-collega’s op die avond ineens in een heel ander daglicht.