En dan is het plotseling de laatste dag van het jaar.
Wat gaan we eten?
Ik vind het toch enigszins bizar en besef dat ik niet alleen een jaar ga afsluiten maar mijn hele leven.
Die komt harder binnen dan ik dacht.
En dan is het plotseling de laatste dag van het jaar.
Wat gaan we eten?
Ik vind het toch enigszins bizar en besef dat ik niet alleen een jaar ga afsluiten maar mijn hele leven.
Die komt harder binnen dan ik dacht.
Dank je wel voor al je opgeschreven woorden, zo herkenbaar en maakt het hebben van deze ziekte toch nét iets minder eenzaam.
LikeLike
En ik wens jou dat wat je nu nodig hebt. Xx
LikeLike
Ik las je woorden gisteren en ze laten me niet los. Want ja, het is bizar om te beseffen dat de dood steeds dichterbij komt. 😕
LikeLike
😘😘❤️ geen woorden
LikeLike
Lieve Judith ,
Je verhaal in de tubantia heeft mij geraakt .
Vooral de laatste zin “ het omhulsel verdwijnt maar zij blijft “.
Zo je graag het boek van Nicolette van
Nieuwenhuizen willen aanraden . De titel is;
Ik ben er Gewoon nog “
Dit wilde ik graag aan je doorgeven . Weet niet wat ik verder kan zeggen , pracht mens !
Lieve groet , Joke
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Judith, heb vandaag pas al je blogs lezen, indrukwekkend ,herkenbaar, wil je nog heel veel kracht geven in je verlengde blessuretijd, je hebt er geen flikker aan, maar mijn woorden zijn oprecht gemeend.
LikeGeliked door 1 persoon
Grote complimenten voor je schrijfstijl en directheid.
LikeLike
Dankjewel Bert
LikeLike
Dag lieve Judith.
Ik ben pas bij je blog terecht gekomen. Maar jouw verhaal is zo bij mij bekend. Wat een vreselijke ziekte is jet toch. Ik wens je heel veel kracht en liefde. Een dikke knuffel van mij.
LikeGeliked door 1 persoon