Ergens in huis staat volgens mij nog een koffer. Al 6,5 jaar. Maar waar precies weet ik niet meer; vermoedelijk onder het bed in de logeerkamer.

De dagen voeden zich met pijnen, verdriet en teleurstelling. Hoe blij kun je zijn met het feit dat het je vanochtend maar 20 minuten heeft gekost om je rechtersok over je Shrek (lees extreem pijnlijke oedeem) voet aan te kunnen trekken? De linkersok moet vandaag helaas achterwege blijven vanwege een gebroken rib.

Toch maar een korte docu kijken.Mezelf afleiden.

Met dingen die ik leuk vind.

Eten. Baksels bakken. Muziek luisteren.Films kijken.Liefst docu’s. Liefst kort. Maar de energie is gewoon op. Dus nee,meestal niet meer.

Morpheus en zijn broeders luisteren niet meer zo goed naar mij en mijn pijnen. Ik weet van gekkigheid niet meer hoe ik moet staan, zitten, lopen. Liggen lukt nl. niet meer qua pijn.

Dus zittend slapen.Om vervolgens huilend van de megapijn wakker te worden. Te lang in dezelfde houding gezeten.

Wanneer de bel gaat kan ik eigenlijk niet open doen want 5 tot 10 meter naar de voordeur schuifelen kost veel tijd en teveel energie. Maar ja, ik word nu toch nieuwsgierig.

Door het kijkgaatje met soort van (ondermaatse kwaliteit) fisheye lens, ontwaar ik een vaag type. Het lijkt wel alsof diegene verkleed is. Ik knipper even met mijn ogen want door de tumordruk op mijn hersenen is mijn visus niet meer wat het geweest is. Is carnaval vroeg dit jaar of is het De Dood vermomd als Euthanasie?

Hij heeft mijn koffer bij zich.