Op weg naar oncologie psych V. beleef ik kleine dingen die mij blij maken.

Een meisje van een jaar of twee dat me blijft aankijken terwijl we elkaar passeren; zij bij haar moeder achterop de fiets- ik in de bus. Onze blikken kruisen elkaar en laten pas los als het niet meer lukt om te kijken.

Omdat ik niet zeker weet waar de bus zal stoppen omdat er blijkbaar een aantal haltes zijn komen te vervallen, loop ik naar de buschauffeur. Ik stel mijn vraag en voordat hij daar antwoord op geeft vraagt hij of ik uit India kom, of Indonesië.

Ik zeg dat mn ouders in laatstgenoemde land zijn geboren. “Selamat pagi” – zegt hij en daarna haalt hij een schriftje tevoorschijn waarin hij in minimaal 7 talen mensen kan begroeten, bedanken en korte zinnetjes kan zeggen. Zijn handschrift ziet er dermate netjes uit dat hem dat vast heel wat tikken met de lineaal heeft gekost …

“Ik hou gewoon van mensen. Daarom wil ik graag met ze kunnen praten.” “Wat goed- zeg ik en wat leuk dat je dat doet!”. De grote nors ogende Turkse man met dik halflang golvend zwart haar en dito snor glimlacht.

Voordat ik uitstap vraagt hij me nog snel: “Hoe zeg je dan tot ziens in het Indonesisch? “Jumpa lagi” antwoord ik en stap uit. Ik zie dat hij het snel in zn schriftje krabbelt.De toeristen die de bus instappen moeten maar even wachten.