Nadat we haar (‘is ze dood? is ze echt dood?’) achter hadden gelaten op de IC, gingen we naar het huis van broer.

Het was inmiddels twee uur licht op die niet zo zonnige en koude laatste woensdag in januari 2003 en schoonzus had de koffie klaar.       Ze had de jongens toch maar naar school gebracht en Gi mocht die dag met oudste neefje mee de klas in.

Terwijl pa zn koffie dronk zei hij dat hij niet gedacht had dat ze zou overlijden. Eerder die nacht had hij (heel begrijpelijk) kennelijk niet willen begrijpen dat ze die coma niet levend meer uit zou komen.

We roerden allemaal in onze kopjes alsof dat nog iets op zou lossen. Maar de dood bleef als een crèmelaagje op de koffie liggen.

’s Middags opende ik de plastic zak met de in het ziekenhuis opengeknipte, bebloede kleding en stopte het in de wasmachine. Daarmee verdween het laatste restje leven van mijn dode moeder . Ik hing het schoongewassen op het wasrek en toen het droog was stopte ik het weer in dezelfde plastic zak om het vervolgens buiten in een vuilcontainer weg te gooien.

Niet lang daarna begaf de wasmachine het en kocht mn vader een nieuwe. 

Vandaag moest ík een nieuwe wasmachine kopen.Helaas gaan sommige erfenissen niet zo lang mee.