Een spijker in een stuk hout slaan is wat ik een van de hoofdpersonen zie doen in de korte film die ik  onlangs geproduceerd heb. 

Die spijker in dat stuk hout dat ben ik.

De hamer is de kanker.

Ik zit vast.

Maar eruit komen is moeilijk.       Ik wil niet vastgespijkerd zitten en probeer dit duidelijk te maken aan zowel de oncoloog als de huisarts.

Ze hebben met elkaar gesproken. En zwakken mijn situatie af. Proberen me aan het twijfelen te brengen. Op mn geweten in te spelen.’Het groeit langzaam’ ‘Er zijn nog opties’.

Ruim een half jaar geleden gingen de alarmbellen af. De situatie was erger dan gedacht. Zeer grote kans op dwarslaesie.( en nu nog steeds)

Oncoloog adviseerde chemo. Maar ik ging op onderzoek uit en vond alternatieven. Die hebben voor een groot deel gewerkt op een plek die cruciaal is. Voor de rest is alles weer gegroeid. En dus kan de huidige medicatie  de prullenbak in. Nummer 5 inmiddels.

Ik vraag ze nl. niet om mij een dodelijk middel toe te dienen en ben ook niet van plan om voor een trein te springen.

Ik wil alleen rust.Niet wéér moeten wennen aan nieuwe medicijnen.Niet nóg weer meer last krijgen van bijwerkingen.  Laat mn lichaam met rust. Er is de laatste 4,5 jaar al genoeg vergif in gepompt waardoor ik al (kwaliteit) heb moeten inleveren.

Mensen die ervoor kiezen om verder te gaan dan het uiterste als het om behandelingen gaat durven dat ,hebben lef.

Mensen die ervoor kiezen om dat niet te doen hebben dezelfde durf en hetzelfde lef.Ik zie hierin geen verschil.

 Het wordt tijd dat artsen mensen onvoorwaardelijk (onder)steunen bij dit soort keuzes.

Zo jammer om je onderdeel te voelen van een spel.